Oι «Χαλασοχώρηδες»

Ο κ. Κώστας Λιάπης γράφει:

«Βαθιά προβληματισμένοι κι ώς στο έπακρο απογοητευμένοι και εξοργισμένοι οι Έλληνες πολίτες με το ανεκδιήγητο πια χάλι στο οποίο έχει περιπέσει η πολιτική ζωή της πατρίδας μας, εξαιτίας των γνωστών αρνητικών φαινομένων που την οδήγησαν σε μια πρωτόφαντη οικονομική κρίση κι έφεραν τον πολιτικό κόσμο της στο έσχατο όριο  της ανυποληψίας μέσα κι έξω από την Ελλάδα. Κι ενώ η ανοχή του κοσμάκη, που πληρώνει τα σπασμένα, των μοιραίων και σκανδαλολογικών επιλογών και επιδόσεων  των εκάστοτε κυβερνητικών κρατούντων  έχει εξαντληθεί, έχουμε και τον κ. αντιπρόεδρο της σημερινής …μνημονιακής κυβέρνησης να παριστάνει με περισσή ιταμότητα τον κήνσορα δικαίων και αδίκων. Ο ίδιος, κατά τη γνωστή συνήθειά του έχει επιδοθεί τον τελευταίο καιρό σε μια κατασυκοφάντηση των πάντων, βρίζοντας κι ελεεινολογώντας σ’ ένα παραλήρημα είκιστα δημοκρατικού (για να μην τον χαρακτηρίσω αλλιώς) λόγου, αντίπαλα πολιτικά κόμματα, πολίτες ακόμα κι εφημερίδες, ενώ παραδίδει ανενδοίαστα και μαθήματα εθνικής ιστορίας και κοινωνιολογίας, αμφισβητώντας, ως να ήταν φανατικός οπαδός του Φαλμεράιερ, κι αυτή ακόμα τη γνησιότητα της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων ψηφοφόρων του!

Το φαινόμενο είναι θαρρώ χαρακτηριστικό της κατάντιας που δέρνει αυτόν τον τόπο. Που μπορεί βέβαια, θεωρώντας κάποιον πολίτη ως γραφικό στην υπερβολή ή τη γελοιότητα  των λόγων και των καμωμάτων του, να μην τον παίρνει στα σοβαρά, να σπάζει  πλάκα μαζί του και να του δίνει άφεση αμαρτιών, για όσα με τόση ελαφρότητα ξεστομίζει. Όταν όμως αυτός ο κάποιος είναι αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης και με προφανή προπέτεια λέει τα όσα λέει, και μάλιστα ακόμα και σε διεθνή φόρα, φτάνοντας στο σημείο να θεωρεί τους δημόσιους υπαλλήλους «κοπρίτες», τους δημοσιογράφους που δε συμπαθεί και τους αναγνώστες που τους διαβάζουν «ζώα» και συλλήβδην όλους τους υπόλοιπους πολίτες τόσο διεφθαρμένους ώστε να παρασύρουν και τους …αθώους πολιτικούς στα σκάνδαλα που βρωμίζουν το πολιτικό μας σύστημα,  το πράγμα θαρρώ πως αλλάζει. Ένας τέτοιος τιμητής των πάντων, που χρησιμοποιεί μάλιστα γλώσσα αγοραίου υβριστή, όταν τυχαίνει να ασκεί χρέη κορυφαίου και υπεύθυνου παράγοντα της δημόσιας ζωής, πουθενά, θαρρώ, στον κόσμο δεν θα εξακολουθούσε να διατηρεί μια τόσο υπεύθυνη  θέση σε μια εθνική κυβέρνηση. Αυτά τα πράγματα μόνο στη χώρα όπου εξακολουθεί να ανθεί η φαιδρά και …πράσινη πορτοκαλέα μπορούν να περνάνε χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή για το κατάντημα και οργή κυρίως για το διεθνή διασυρμό της χώρας από τα άθλια αυτά καμώματα του συγκεκριμένου συντρόφου τους οι κομματικοί συνοδοιπόροι του υπουργοί και βουλευτές, και κυρίως βέβαια ο πρωθυπουργός της χώρας, που όπως φαίνεται «περί άλλα τυρβάζει και μεριμνά».

Κι όσο για τους απλούς πολίτες, τους «κοπρίτες», τα «ζώα» και όλους γενικά τους «διεφθαρμένους», αυτοί βέβαια, στην πλειοψηφία τους, κι όταν δεν είναι κομματικά εθελοτυφλούντες, δεν αρκούνται όταν αναφέρονται με οργή, αλλά και αγανάκτηση στα καμώματα του πληθωρικού κ. αντιπροέδρου στη γνωστή λαϊκή παροιμία «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα» (που κάποιοι, έχοντας υπόψη τις σωματικές διαστάσεις τους υβριστή τους, την παραφράζουν «είπε ο ιπποπόταμος τον πετεινό κεφάλα»), αλλά του τα ψάλλουν σε πολύ ψηλότερους τόνους. Ώς εκεί όμως και μη παρέκει. Άλλωστε τον τόνο των λαϊκών αντιδράσεων δεν τον δίνουν πια στην καθημαγμένη χώρα μας οι επαναστάτες, αλλά οι θυμικά εγκρατέστεροι πολίτες, που όταν δεν παροιμιολογούν με ήπια κατά κανόνα εμπαιχτική διάθεση, αρκούνται  μόνο να χαμογελούν με θλίψη κι αποκαρδίωση για το κατάντημα της κάποτε περήφανης χώρας μας. Ίσως μάλιστα και κάποιοι απ’ αυτούς να θεωρούν πραγματικά διεφθαρμένους εαυτούς και αλλήλους αφού, όπως τους διαβεβαίωσε κυνικά και σε όλους τους τόνους ο αξιότιμος κ. αντιπρόεδρος, «πολίτες και πολιτικοί μαζί τα φάγαμε».

Το κακό είναι πως δε βρίσκεται πια στη ζωή ο Σκιαθίτης «κοσμοκαλόγερος» Παπαδιαμάντης, να βγει μπροστά με το αμίμητο κοντύλι του και να βάλει τα πράγματα στη σωστή θέση τους, όπως αυτά ήταν και ίσχυαν πάντα με τους χαλασοχώρηδες πολιτικούς στην άμοιρη χώρα μας· που είχαν κι έχουν από τότε που έγινε το «ρωμέικο» τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο στο εθνικό και με το αζημίωτο φαγοπότι (απ’ το οποίο, αν όντως δεν είναι ψευδή κάποια φρέσκα δημοσιεύματα του «ζωοτρόφου» τύπου, ο περί ου παραπάνω ο λόγος κ. αντιπρόεδρος δεν αποτελεί, δυστυχώς  φωτεινή εξαίρεση).

Και μια κι η αναφορά μου για χαλασοχώρηδες πολιτικούς (χωρίς βέβαια να παίρνω μπάλα το σύνολο των εκπροσώπων του Έθνους, ανάμεσα στο οποίο υπήρξαν και υπάρχουν πάντοτε και διαμάντια) θεωρώ ως ταιριαστότερο επιστέγασμα αυτής της αναφοράς μου ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομώνυμη νουβέλα του Παπαδιαμάντη («Οι Χαλασοχώρηδες»), γραμμένη στα 1892 κι εμπνευσμένη από πραγματικό σκηνικό σκιαθίτικης προεκλογικής μάχης, όπου βέβαια για λόγους ευνόητους τα αναφερόμενα πρόσωπα πολιτικών και αδρά μισθωμένων και αργυρώνητων απ’ τους ίδιους κομματαρχών και ψηφοφόρων είναι πλαστά. Διαβάστε το και βγάλτε τα συμπεράσματά σας ποιοι ήταν και τότε, ποιοι είναι σε πολλές περιπτώσεις και σήμερα οι «αθώοι» κατά τον κ. αντιπρόεδρο πολιτικοί μας, που «παρασύρονται» σε έκνομες πράξεις από τους «κοπρίτες» και «διεφθαρμένους» πολίτες.

«Κατά την πρώτη σύνοδον (της Βουλής) ο Γεροντιάδης εφρόντισε να διορίση εις μικράς ή μεγάλας θέσεις όλους τους ανεψιούς του, επτά τον αριθμόν, καθώς δύο εξαδέλφους του και τρεις δευτέρους εξαδέλφους του, ως και δύο κουμπάρους και τον υιόν της κουμπάρας του και τον αδελφόν της υπηρέτριάς του  και άλλους. Κατά την δευτέραν σύνοδον κατώρθωσε να ακυρώση δικαστικώς όλα τα ενοικιαστήρια των οικιών των αντιπάλων του ως δημοσίων γραφείων και να ενοικιάση την μίαν οικίαν του ως επαρχείον, την άλλην ως ελληνικόν σχολείον, καθώς και της τρίτης παραθαλασσίου οικίας του, το μεν άνω πάτωμα ως εφορίαν  το δε κάτω πάτωμα ως λιμεναρχείον. Έμενεν ακόμη το ταμείον, το τελωνείον και το ειρηνοδικείον, αλλά δυστυχώς δεν είχεν άλλας οικίας ιδικάς του προς ενοικίασιν.  Κατά την τρίτην σύνοδον επρόφθασε κι έβαλε δύο εκ των υιών του υποτρόφους δύο διαφόρων κληροδοτημάτων, καθ’ ο ανομοίου κλίσεως και προορισμού. Όσον διά την κόρην του αυτήν την εισήγαγεν, τη συναινέσει και της μητρός της, νομίμου συζύγου του, εις το «Σχολείον της Αμαλίας», ως ασφαλέστερον, μη ευρών άλλο πρόχειρον  παρθεναγωγείον  ίνα την εισαγάγη. Και άλλα ακόμα θα κατόρθωνε, διότι η Βουλή εκείνη παραδόξως εφαίνετο έχουσα «μέρες απ’ το Θεό» διά να ζήση. Δυστυχώς και παρ’ ελπίδα διελύθη τον τέταρτον μήνα της Γ’ συνόδου άγουσα»…

Γιορτάζοντας αυτές τις μέρες (11 του Γενάρη), αλλά κι όλον το χρόνο φέτος τα 100 χρόνια από το θάνατο  του Σκιαθίτη Άγιου των Γραμμάτων μας, δεν μπορούμε τούτες τις κρίσιμες  για την πατρίδα μας ώρες, που η απογοήτευση και η οργή των συμπολιτών μας για τα συμβαίνοντα σ’ αυτή βρίσκονται  στην κορύφωσή τους, παρά να θυμηθούμε τον βαρυσήμαντο λόγο του άλλου τιμώμενου φέτος πνευματικού μας βάρδου, του Νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη:

«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»…».